Bu şehrin biraz tebessüme ihtiyacı var

Sanırım günümüz dünyasına artık ayak uyduramıyorum. Yüzümü gizlemeye çalışıyorum olan biten trajedilerden. Sürekli tökezlemeye başladım. Ve olduğumdan daha farklı davranmak zorunda bırakıldığım benden bağımsız birçok neden. Olduğumuzdan daha farklı davranmamızı gerektiren birçok neden birikmiş yaşadığımız dünyada. Daha doğrusu dünyadan ayrı olan şehrimde. Bu nedenlerin başında kendimizi kendi türümüzün tehlikelerinden korumak zorunda oluşumuzdan kaynaklanıyor. "Bu konuda yanılmadığımı hepimiz biliyoruz." Yaşadığımız uzun soluklu kaos ve kaosların sonucunda bu şehirde yaşamış dedelerimizden miras kalan hoşgörü ve saygı anlayışından da epey bir uzaklaşmış durumdayız. Ve her geçen gün bunun belirli belirsiz etkilerini yaşıyoruz. Bu durum kendi yaşam felsefemizin dokusuna direk temas edip, olumsuz etkiler bırakıyor. Bu durum olduğumuzdan daha farklı davranmak zorunda bırakıyor bizi. Daha korumacı ve daha katı. Bunun etkisini ben de yaşıyor ve kendimde görebiliyorum. Bunun en kötü etkisini görenlerden biri gibi hissediyorum kendimi. Kendi yaşam felsefemde tebessüm etmek benim için bir ibadet ve Tanrım' a daha çok yakınlaşmak demektir. Ama bunu artık yapacak düzeyde olumlu insan ilişkilerinin olmadığı bir şehirdeyim. Bu şehir tebessümden giderek uzaklaşır oldu. Ve ben bu şehre sığamıyorum artık. Bu şehre sığmam için kalbimi katı tutmam gerektiğini gösteriyor şehrin havası. Ben bu havanın boğuk rüzgarında boğulmamak için tebessüm toplamam lazım. Toplayıp paylaşmak ve yaşanan kötü atmosferi yok etmek istiyorum. Buna gücüm var mı diye düşünmüyor değilim. Şu an için yok. Ama biriktiriyorum ve çoğaltıyorum. Ne kadar çok biriktirsem de tek başıma bunu başaracağımı kesinlikle düşünmüyorum. Bunu hepimiz yapmalıyız. Ve yapmak zorundayız. Çocuklarımıza tebessümden korkan bir toplum bırakmak kadar kötü bir miras bırakamayız. En kötüsü de yazmış olduğum tebessüm kelimesini bile çok garipsiyor olmanızdır. Tebessüm kelimesini garip ve sıradan görmediğiniz yarınlara...