Kanayan, kabuk tutmayan, merhemsiz gönül yaramız, çaresiz bırakılmış kimsesiz diyar. Çaresizlerin çaresi ve yegâne sahibi olan Allah, çaresinden gayrı kimseden medet istemeyen bir mukaddes diyar ve mukaddes insanlara sahip şerefli mekan.
…Ve hiçbir asırda bu kadar mukaddes olmamıştı belki bu diyar…
Belki de uğrunda hiçbir zaman bebeklerin, çocukların, doğmamış yavruların, beli bükük ihtiyarların, bu yolda şehit olduğu görülmemiştir.
Selahaddin’i bir dua ile arz-u niyaz ederiz ki, bu cehennem içinde cenneti şehitlere bahşedene hamdolsun.
Gazze, Rafah… ve kadim şehir Kudüs; boynunda kafirin Siyonizm’in puslu ve paslı zincirlerini koparmak tüm ümmettin boynunun borcu…
Ya bu zincirleri koparıp sonsuza kadar yerle yeksan edecekler. Ya da hepsinin boynunda bir utanç halkası olarak kızgın ateşe götürülmek üzere sırasını bekleyecekler.
“Ümmet ümmet” ne kadar da garip kalmış ve yetim kalmış bir cümle.
Ecdat bu uğurda yedi cihana meydan okumuşken, bu miras yiyen torunları ise; özenti tarlasında, kurak olmuş yüreklerine, iman ışığı ile İslam suyu ile kuraklaşmış gönüllerini diriltmeye ve yeşermeye ne kadar da muhtaç.
Benlik asrı bencilleştirmiş tüm bedenleri…
Kardeş kardeşe sahip çıkmıyor.
Kör bir kuyuda sinema filmi izleyen, düştüğü kuyudan haberi yokmuş gibi hülyalara dalan bir nesil…
Ne de tembellik ve tenperverlik döşeğine esir düştük.
Gaflet, cehalet, yalan dolan çemberi; hepimizin beyinlerini, gönüllerini, imanlarını ele geçirmiş.
Dinimiz İslam’ın, en büyük davamız olması gerektiği yerlerde, dünyalık meşkalelerden dolayı son sıralara aldığımız bu mukaddes dava !!!hepimizin mesuliyetindedir…!!!