GÜNAYDIN CANLAR.
Etrafını saran çirkinliklerden, kötülüklerden, yalan söylemeyi kendine şiar edenlerden ve sahtekar yüzlü, iblis ruhlu insanlardan korunmak için, bu aralar kendime gelemiyorum.
Saçlarım dağınık yüreğim karışık ve yorgun
Hayatın verdiği yorgunluktan mı?
Yoksa insanların vefasızlıklarıdan mı?
Bilemedim...
..Ve en önemlisi de kendim gibi olmayı başarmak için;
Pür telaş yaşadım sanki çok acelem varmış gibi.
Her şeyde olmaya çabaladım…
Sanki ben olmayınca bir şeyler eksik kalacakmış gibi..
An oldu zamanla yarıştım
Geçme ihtimalim varmış gibi.
Yanılttıkça insanlar hep bir şans daha tanıdım, bazen abarttım üç beş sayısını sayamadım..
Meğer her şey değişir de bir tek insanlar değişmezmiş.
Ve ben en çok kendimde yanılıp, kendime mahçup kaldım.
Ne zamana yetişebildim,
Ne yanında olduklarımı gün geldi yanımda bulabildim.
Meğer yorulmayı ben yaşamak sanmışım.
Meğer en lâzım olan kendimi, hep başkaları kazansın diye harcamışım.
Meğer daha dün gibi aklımda olan çocukluğum, çok geride kalmış.
Dağ gibi bir ömrü bilmeden yerle bir etmenin şimdi kâh şaşkınlığını yaşıyorum, kâh pişmanlığını…