İnsanoğlu(kızı)nın duygu kirliliği yaşadığı bu modern dönemin içinden, postmodern bir kalemin dışında her hangi bir çıkış yolumun olduğunu düşünmüyorum. Çoğu zaman eskiyi ve kapital modernizmin dışında kalan yaşamı dile getirerek bazı sınırları aşamayışımı, bilgi yoksunluğundan ziyade duygu yoksunluğuna bağlıyorum. Çünkü modern dünyanın bana katacağı küreselleşmiş tüm bilgilerin yüreğimdeki eski dönemin henüz bitmemiş güzellikteki özlemime çare olmadığını her geçen gün dahada fark ediyorum. Bu yüzden postmodern duygular arıyorum.
Son zamanlarda okumaya çalıştığım çoğu eserin kapital düzenin içerisinde bir yarış aleti olarak kullanılması, duyguların arka planda bırakıldığını ortaya koyuyor.
Günümüz edebiyatının daha çok duyguya hitap yönünü kaybetmesinin en büyük sebeplerinden birini buna bağlıyorum. Dünya edebiyatında James Joyce postmodernizmin öncüsü kabul edilir. Ve bu yazarımızın her kelimesi duyguyla harmanlanmış bir şekilde sofraya sunuluyor. Bu yazarımızın tüm kelimelerini doyasıya yuttuktan sonra arda kalan bağlaç ve bazı dipnot yazıları, yazdığı inanılmaz tehlikeli ve kötü bir kitabı 50 binlere yakın satış rekoru kıran Şeyma SUBAŞ'ına, onun anlayabileceği düzeyde bırakabilir hatta Şeyma Subaşı bu gereksiz artıklarla bir kitap yazıp 100 binler bile satabilir. Deyim yerindeyse insanların bu son dönemlerde görsellikten çok biraz samimiyete, bilgiden ziyade birazcıkta olsa duyguyla yazılmış eserlere ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. En güzel bilgi duygularımızda saklı. Ve onları açığa çıkarmaktan vazgeçmemek bizi modern dünyanın bir kölesi olmaktan kurtaracaktır. Bu yüzden kendi mahallemin sınırlarında kalmış bir sürü bilgi var. Ve her bilgi yüreğimi sımsıcak tutacak kadar kocaman bir hazine. Ben ne kendimi, ne de yüreği hâlâ sıcak kalmış hiç bir nefesi o hazineden mahrum bırakmak istemiyorum...