Şehrinuh’un çocukları, zorlukla yoğrulmuş kaderlerine rağmen umudu elden bırakmayan sabır neferleridir.
Bu şehirde her yeni doğan çocuk, Nuh’un (as) gemisinden bugüne taşınan bir duanın cevabıdır; sarsılsa da batmaz, çünkü mayasında tevekkül vardır, ümit vardır.
Dinimiz bize daima ümitli olmamızı salık verir; yeisten/ümitsizlikten sakındırır.
Yeis küfürle eş görülür. ‘Allah’tan ümit kesilmez’ sözü buna işaret eder. ‘Allah Kerim’ ifadesi de müminin hep içinde taşıdığı ümit ve tevekküle göndermede bulunur.
Hasta oluruz, başımıza türlü türlü bela ve musibet gelir; ‘imtihandır’ deriz; bu imanımızın tezahürüdür. ‘Gün doğmadan neler doğar’ deriz; bu da Rabbimize olan güvenimizi ve ümidimizi gösterir.
Bu hasletleri kaybetmemeli, insan. En zor zamanda bile ümidini kaybetmemeli. Ümit olursa umut olur; umut olursa moral meydana gelir, moral yerine gelirse tekrar azim için gün doğar; ‘çay koy, yeniden başlıyoruz’ der insan.
Şehr-i Nuh’un evlatları; insanlığın yeniden doğuşuna ev sahipliği yapan Cudi’nin çocukları… Cudi’ye baktıkça Mekke’yi, Medine’yi ve Kudüs’ü hatırlayan mümin kalpler…Ümitsizlik yok, yıkılmak yok, küsmek yok; Allah’a güçlü bir iman var, azim var, tevekkül var ve ümit var. Olmalı ve devam etmeli hayatımızda. Kaybettiğimizi düşündüğümüz her vakitte aklımıza gelmeli bu güzel vasıflar, bu özel hasletler…
Bıkmadan usanmadan çalışmalıyız, çalışkanlık bir hayat tarzına dönüşmeli bizde. ‘İki günü eşit olan zarardadır’ diyen bir Zat’ın (sas) ümmeti olduğumuzu unutmamalıyız. ‘Mümin bir delikten iki defa ısırılmaz’ diyenin (sas) yolundan gittiğimizi de.
Fahr-ı Kâinât (sas), bize yol gösteriyor, çalışkanlığı öğretiyor. Hatalardan ders çıkarmayı, ibret almayı öğretiyor.
Şehr-i Nuh’un çocukları olarak, ulu’l-azm bir Peygamber’e ev sahipliği yapan toprakların sâkinleri olarak Hz. Muhammed’e (sas) en çok bizim kulak vermemiz gerekmez mi? Ne dersiniz?
Rabbim onun yol gösterici sünnetinden ayırmasın; şefaatine nail eylesin bizleri.