Tüm renkleri unutacağım bir mevsime çok kısa bir süre var. Sonbahar gelmek üzre... Kainatin tüm renklerini bana unutturan bu mevsimin güzelliği karşısında, literatüründe ki tüm renklerden bağımsız, kendine göre bir renk yaratmışçasına gelecek olan bu güzel mevsimi bekliyorum.
-Beklerken

Mevsim başlangıçları en çokta yeni kararlar aldırtır insana. Karar verebileceğimiz yeni bir yaşamın varlığını bize hissettirecek olan duyguları diğer mevsimler paydar paydar aldıkları için, karardan çok yeni ya da geçememiş güzel duygulara ihtiyacımız olduğu noktasında bırakıyor beni.

Geçememiş güzel duygulara yönelmek durumunda kaldım.

Yaşamın özüne inecek bir çok rengi beraberinde getirecek olan bu mevsimden tek beklentim, siyah ya da mavi bir market poşeti ve 5 metre uzunluğunda bir ip.

Hatırlarsınız; bundan sadece 5 yada 6 yıl önce sonbaharı bu iki materyalle karşılardık. Sonbahar beraberinde çok güzel rüzgar getirtirdi. Alırdık siyah poşeti, 5 metrelik ipe bağlar ve sırtımızı güneşe ve gökyüzüne verip, poşeti uçurtma niyetine uçurturduk. Hemde koşa koşa. Terimiz rüzgara yenik düşüp yorgunluktan kuruduktan sonra bir ağacın gölgesine oturup dökülen yaprakların üzerindeki onlarca farklı renkten oluşan güzelliğe bırakırdık geçememiş bir çok güzel duygumuzu. Sonbahara az kaldı. Şimdiden siyah market poşetlerimizi hazırlayalım. Ama ip 30 metre olsun. Çünkü binalar artık eskisi gibi kısa değil, sonbaharın tüm renklerini kapatacak kadar uzun ve 5 metre ipin gelemeyeceği kadar rüzgarsız...