Bu şehrin ortasında kaldığımız gibi. Bir cümlenin ve bazen de bir kelimenin ortasında da kalıyoruz.

Virgüllere boğulup kalıyor bir çok işlenmemiş duygu.

Ve, sonunu getiremediğimiz bir çok cümlemiz var heybemizde...

Bir bankın ortasında oturacak kadar, bir cümlenin sonuna geçemiyoruz. Sonunu heyecanla beklediğimiz kelimelerimizin noktasını getirdiğimiz dönemlerin ardından, ortada kalmış cümlelerimiz birikti. Virgüllerin ve karalamaların diz boyuna geldiği bir dönem. Yalnızlığın Rönesans dönemi de diyebiliriz.

Virgüller ortada kalmışlığı simgeler.

Cümlelerimiz de öyle olmaya başladı. Bir şehrin ortada kalışını ve yalnızlığını en iyi banklarda görür insan. Farkında mısınız bilmiyorum? Bu şehirdeki bankaların köşesinde oturan insanları görmeyeli uzun zaman oldu. Herkes ortasında oturmaya başladı.

Ruhunu kaybetmiş birçok büyük şehrin bankalarında oturan insanların yalnızlığını paylaşan heykelleri bankın köşesine oturtmuşlar. Sanırım bu şehrin de sırası yavaş yavaş geliyor. Ve bu şehirdeki heykelleri bankın ortasına bırakacaklar. Köşesinde değil...