Pek kimse bilmez ne için verildiğini ama verildiği zaman, ya bir beyaz önlük kana bulanmıştır ya da bir sağlık personeli sözlü veya psikolojik bir travmaya maruz kalmıştır.

Böyledir işte ismi beyaz olsa da içeriği kara bir lekedir aslında.
Çalışan, emek veren, gecesini gündüzüne katan, hastası ölmesin diye ölen bir meslek.

Emek ve nefes veriliyor her an.
Poliklinikte hasta bakan doktor, yoğun bakımda sabaha kadar hastasının başında uyumadan her an tetikte bekleyen hemşire, girişte sıra sıra giriş alan hastaları yönlendiren sekreter, aman bir şey olmasın diye tetikte bekleyen güvenlik görevlisi…

Bu fedakarlık içinde iken bide kara günümüz olan ama adı beyaz anılan beyaz kod.
Ne acı aslında kendi toplumundan şiddet görmek hem de sıklığı ve dozu gittikçe artan bir şekilde.

Peki ne yapmak lazım?

Bilinmez bir çaresizlik içinde herkes.
Herkesin kapısının önüne güvenlik mi koysak !
Çare mi? değil elbet. Sonuç; yine bir şiddet yine bir kaos.

En büyük suçlusu peki?

Hasta yoğunluğu, iş yükü, önüne sed çekilemeyen bir hasta akını, hasta? hastalık hastası? veya iyileşemeyen hastalıklar zinciri. Birde haftalık hastaneye gelen bir hasta grubu.
İhtiyaç olanda olmayanda acil serviste, ne kadarda acil hastalarımız var!! bak bak bitmiyor.
İşini sevmeyen doktorlara, hemşirelere, sekreterlere… dönüştük.

Derin bir acı ve üzüntü maalesef.

Bir hekim olarak hekimin duyguları nasıl peki?

Anlatayım, hiç bir hekim bu şartlarda artık hekimlik yapmak istemiyor. Giden hekimlerimizin ayak sesleri ta Avrupa’dan duyuluyor.
Toplumun kanayan bir yarası aslında ama kanamayı durduracak doktor yok.
Yetiş doktor!
Annen, baban, bacın, kardeşin hasta…
Bakacak doktorun önlüğü de kırmızı renkte ve kana bulanmış, kim kime bakacak? kim kime merhem olacak, artık pek acı.

Burada toplum olarak hastane personeline daha hassas ve hürmetle saygı duyulması, hayır denildiğinde ısrar edilmemesi gerektiğini, kendisinden öncede bir sürü hastanın beklediğini ve bakıldığını, en son hastaya gelene kadar bitsin diye ne mücadeleler verildiğini düşünmesi gerekmekte; Bankada, belediyede ve benzeri diğer resmi kurumlarda sırasını sabırla beklediği gibi hastanede beklemesi gerektiğini bilmesi temennisiyle saygılar.