Bir şeye odaklanmaya çalışıyorum. Herhangi bir şey. Sadece odaklanmak istiyorum. Neye ve nasılını düşünmeden, boşlukta kalan varlığımı gün yüzüne çıkarmak tek istediğim şey şu an. Bugünün bütün saatlerini aralıksız, çağın etkisinde kalmayacak bir şekilde doyasıya doldurup, sabahın bu erken saatinde oluşan bu duygu durumunun himayesini üzerimde bırakarak geçirdiğim post-modern günü heba etmek istemiyorum. Çağımızın en büyük marifeti, kendisi için boşluk yaratarak bizi kendisine sürüklemek istemesidir. Odamda duran tablo ve birçok antika değeri taşıyan otantik eşyalarıma bakmama rağmen hâlâ üzerimdeki etkiyi atamıyorum. Sanırım kelimelere ihtiyacım olacak. Yeni kelimeler ve postmodern cümleler. Edebi kaygı gütmek istemiyorum. Olasılıkları da tabi... Yazım dilinin kapital düzenine ayak uydurup üç beş kelime de sığdırmak istemediğim cümleler yazmak istiyorum. Aklıma gelen binlerce kelimenin büyük bir çoğunluğu modern özellikler barındırıyor. Ben bunları yazmak istemiyorum. Ne Tesla’nın son teknolojik gelişmelerini, Elon Musk'u, bitcoin ağırlıklı resmi dolandırıcılığı, yapay zekâ ile üretilen aletlerin özgürlüğümü kısıtlayan özelliklerini ne de sosyal gündemi. Çağın hiçbir buluşu ve gelişmesi cümlelerimin kıvamına iyi gelmiyor. Deniyorum ama olmuyor. Ben edebi kaygı ya da modern yazarların yolunda gitmek istemiyorum. Şu an cümlelerimde tek bir şey istiyorum. Bir iki saat sonra okulun yolunu tutacağım. Elimde saç ekmeğine sarılı otlu peynir ve ayağımda lastik ayakkabı olacak şekilde bu sabahın saatine ve tarihine değil de; 1998’in ilkokul sınıfında okuduğum sıralara gitmek istiyorum. Yanımda Elon Musk'u ve onun sahiplerini de götürmek isteyeceğim. Teneffüs saatlerinde okulun arka tarafındaki toprak alanda diğer sınıflara karşı oluşturduğumuz futbol takımlarından birinde onu oynatarak, dünyanın en iyi teknolojisinin insanı o anki mutluluk kadar mutlu edemeyeceği gerçeğini ona hissettirmek istiyorum.